Helga Davids

Þegar ég frétti af eldgosinu á Fimmvörðuhálsi rifjuðust upp fyrir mér sérkennilegir atburðir, sem gerðust sumarið 1999, þegar ég var skálavörður á Fimmvörðuhálsi, ásamt austurískum vini mínum. Líklega hefur þetta verið í júní, þegar næturnar voru bjartar. Það var í nógu að snúast, skálinn var fullbókaður á hverjum degi og það var eiginlega lítið pláss eftir fyrir okkur skálaverði. Érlendir ferðamenn lögðu oftast af stað í göngu snemma að morgni og komu í skálann um kvöldmatarleyti en íslendingar fóru yfirleitt ekki af stað fyrr en um kvöldið og komu í skálann klukkan 3-4 um nóttina, þegar útlendingarnir voru steinsofandi. Það var náttúrulega ávísun á pirring, sérstaklega vegna þess að einungis mjög fáir virtust vera tilbúnir að sofa í tvíbreiðu rúmi með einhverjum ókunnugum. Ekkert vatn var í skálanum og mikill tími fór í að bræða snjó, sem við þurftum að sækja sífellt lengra frá skálanum. Einn daginn gerðist það að engir gestir komu í skálann, þótt hann væri fullbókaður. Við sáum enga lifandi sál á gönguleiðinni allan daginn en rákust þó um kaffileytið á nokkra jarðvísindamenn, sem sögðust vera að rannsaka sigkatla sem höfðu myndast í snjónum. Seint um kvöldið var ennþá enginn gestur kominn í skálann og við fórum að kanna af hverju ekki. Þá kom í ljós að búið væri að loka gönguleiðinni, vegna hættu á eldgosi og viðmælendur okkar voru hissa að heyra að við vissum ekkert um það. Það hafði vísst gleymst að láta okkur vita. Næsta daginn fundum við brennisteinslykt, sem varð sífellt sterkari. Þá byrjuðum við að hafa smá áhyggjur og sváfum ekki eins vel og venjulega næstu nótt. Brennisteinslyktin hvarf þó smám saman og næsta dag byrjuðu göngumenn aftur að streyma að. Það væri gaman að vita hvort sprungan, þar sem gosið er núna, sé nálægt þeim stað þar sem sigkatlarnir voru árið 1999. Eiginlega miður að það gaus ekki þá, þá hefðum við kannski geta tekið ansi flottar myndir af gosinu..

	Litlar breytingar á gosstöðvunum
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Sett hér inn eina mynd, sem ég tók á Hvanneyri um daginn. Myndin er tekin með síma og er því frekar léleg en þetta var svo skemmtilegt, nýfæddur kálfur og köttur, sem voru að skoða hvorn annan.

Ég keyrði í apríl yfir Steinasand og sá þar svolítið merkilegt fyrirbæri. Á túninu voru tugir snjóbolta, allt að hálfs metra háir. Það hafði verið mjög hvasst um nóttina og vindurinn hafði einfaldlega rifið nýfallna snjóþekjuna upp og rúllað henni áfram. Ég hef bara séð þetta tvisvar og held að þetta gerist einungis undir mjög sérstökum kringumstæðum, þegar hitastigið er um núll og þegar það er mjög hvasst.

Een vrachtwagenchauffeur zag een joekel van ijsbeer op zijn gemak langs de weg wandelen in Skagafjörður. De politie werd erop afgestuurd om te kijken of het verhaal klopte. Het bleek geen grap te zijn en binnen de kortste keren verzamelde zich een menigte mensen om de beer te bekijken. Een groepje jagers in camoeflageuitrusting werd achter de beer aangestuurd om hem in de gaten te houden. Ze kwamen veel te dichtbij en -wat een wonder- de beer werd geirriteerd en begon zich dreigend op te stellen. Toen werd de arme beer natuurlijk neergepaft en hij wordt nu waarschijnlijk opgestopt en in een locaal museum tentoongesteld. De telefoonlijnen bij het ministerie van milieu stonden echter roodgloeiend de volgende dagen, het was duidelijk dat niet iedereen het eens was met de afloop van het verhaal.