Fimmvörðuháls 1999

Þegar ég frétti af eldgosinu á Fimmvörðuhálsi rifjuðust upp fyrir mér sérkennilegir atburðir, sem gerðust sumarið 1999, þegar ég var skálavörður á Fimmvörðuhálsi, ásamt austurískum vini mínum. Líklega hefur þetta verið í júní, þegar næturnar voru bjartar. Það var í nógu að snúast, skálinn var fullbókaður á hverjum degi og það var eiginlega lítið pláss eftir fyrir okkur skálaverði. Érlendir ferðamenn lögðu oftast af stað í göngu snemma að morgni og komu í skálann um kvöldmatarleyti en íslendingar fóru yfirleitt ekki af stað fyrr en um kvöldið og komu í skálann klukkan 3-4 um nóttina, þegar útlendingarnir voru steinsofandi. Það var náttúrulega ávísun á pirring, sérstaklega vegna þess að einungis mjög fáir virtust vera tilbúnir að sofa í tvíbreiðu rúmi með einhverjum ókunnugum. Ekkert vatn var í skálanum og mikill tími fór í að bræða snjó, sem við þurftum að sækja sífellt lengra frá skálanum. Einn daginn gerðist það að engir gestir komu í skálann, þótt hann væri fullbókaður. Við sáum enga lifandi sál á gönguleiðinni allan daginn en rákust þó um kaffileytið á nokkra jarðvísindamenn, sem sögðust vera að rannsaka sigkatla sem höfðu myndast í snjónum. Seint um kvöldið var ennþá enginn gestur kominn í skálann og við fórum að kanna af hverju ekki. Þá kom í ljós að búið væri að loka gönguleiðinni, vegna hættu á eldgosi og viðmælendur okkar voru hissa að heyra að við vissum ekkert um það. Það hafði vísst gleymst að láta okkur vita. Næsta daginn fundum við brennisteinslykt, sem varð sífellt sterkari. Þá byrjuðum við að hafa smá áhyggjur og sváfum ekki eins vel og venjulega næstu nótt. Brennisteinslyktin hvarf þó smám saman og næsta dag byrjuðu göngumenn aftur að streyma að. Það væri gaman að vita hvort sprungan, þar sem gosið er núna, sé nálægt þeim stað þar sem sigkatlarnir voru árið 1999. Eiginlega miður að það gaus ekki þá, þá hefðum við kannski geta tekið ansi flottar myndir af gosinu..

Litlar breytingar á gosstöðvunum